گنجشکی با عجله و تمام توان به آتش نزدیک می شدو برمی گشت !

پرسیدند :
چه می کنی ؟
پاسخ داد :
...در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می کنم و آن را روی آتش می ریزم ...
گفتند :
حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می آوری بسیار زیاد است
و این آب فایده ای ندارد
گفت :
...
شاید نتوانم آتش را خاموش کنم ،
اما آن هنگام که خداوند می پرسد :
زمانی که دوستت در آتش می سوخت تو چه کردی ؟
پاسخ میدم :
هر آنچه از من بر می آمد

تقديم به همه كساني كه روزي وارد زندگيم شدن وخطي در دفتر دلم كشيدن

آن كس كه بداند و بداند كه بداند
اسب شرف از گنبد گردون بجهاند

آن كس كه بداند و نداند كه بداند
بيدار كنيدش كه بسي خفته نماند

آن كس كه نداند و بداند كه نداند
لنگان خرك خويش به منزل برساند

آن كس كه نداند و نداند كه نداند
در جهل مركب ابد الدهر بماند

هر كس كه نداند و نخواهد كه بداند
حيف است چنين جانوري زنده بماند

سیاه پوشیده بود ، به جنگل آمد .. استوار بودم و تنومند !
من را انتخاب کرد ...
دستی به تنه ام کشید ، تبرش را در آورد و زد .. زد .. محکم و محکم تر ...
 به خود میبالیدم ، دیگر نمی خواستم درخت باشم ، آینده ی خوبی در انتظارم بود !
سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد ، او تنومند تر بود ...
 مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه دیگر درخت بودم ، نه تخته سیاه مدرسه ای ، نه عصای پیر مردی ...
 خشک شدم ..
 بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می مونه ..
 ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !
ای انسان ، تا مطمئن نشدی ، احساس نریز .. زخمی می شود ... در آرزوی تخته سیاه شدن ، خشک می شود !!!!